Hugsanaflækja

Ég hefði nú aldrei látið mér detta þetta í hug en jú, verð að viðurkenna að þetta er einmitt það sem ég díla við í bókmenntafræðitímunum! Af einhverjum ástæðum fyllist ég óttalegri vanmáttarkennd innan um alla þessa bókmenntafræðinga sem eru margir hverjir, afsakið orðbragðið, sjálfskipaðir menningarverðir! En það virkar þannig á mig að ég lokast inní mér, fæ mótþróakast og langar helst að vera á öndverðum meiði við alla sem opna munnin þarna inni.

Vandamál mitt stafar sumsé af því að ég er ekki í neinum skyldukúrsum innan bókmenntafræðarinnar heldur eingöngu það sem ég kýs að kalla "framhaldskúrsa", sumsé ekki klassískt val byrjandans. Ég er því umkringd fólki sem hefur verið þarna í einhvern tíma, þekkir allar þessar bókmenntastefnur, allar kenningarnar og mörg nöfn sem það getur notað og vitnað í þegar að það kemur með athugasemdir í tímum. Litlu bý ég yfir af slíkri vitneskju og fyllist því miklum pirringi og síðast en ekki síst, þessari feimni. Vissi bara ekki hvað ég átti að gera af mér í frímínútum! Það þekkjast allir þarna fyrir og fara í kaffi og spjalla og af einhverjum ástæðum lokaðist ég alveg fyrir því að bara kynna mig og gera þessa hluti sem maður gerir í nýju umhverfi...AÐLAGAST! Ekki veit ég hvaðan þessi árásargirni kom en hún er svo sannarlega til staðar! Og nei, ég er ekki fljót að dæma fólk ;)

Og já, eitt að lokum...mér líkar illa við kennara sem koma með einhverjar kenningar eða vitneskju og segja síðan "en þið vitið þetta allt" eða útskýrir ekki eitthvað til hlýtar því hann gengur út frá almennri vitneskju um eitt eða annað! Þetta býður uppá sært stolt!!!!! Ég fór í þennan tíma til að læra þetta, en ekki af því að ég kunni þetta allt fyrir! Grrrrr